Dinozor Neslinin Sonunu Asteroitler mi Getirdi?

Yeni bir araştırmaya göre; asteroitler dinozorları yok etmeden önce zaten yok olma eğilimi göstermiş.

Yaklaşık 66 milyon yıl önce, Meksika’daki Yucatán yarımadasında, 12 kilometre genişliğinde bir asteroid Dünya’ya çarptı. Etkisi, büyüklüğünü hayal etmesi zor olan bir patlamaya neden oldu – Hiroşima’ya atılan atom bombasından birkaç milyar kat daha güçlü.

Amerika kıtasındaki hayvanların çoğu hemen ölür. Etki aynı zamanda dünya çapında tsunamileri de tetikler. Atmosfere atılan tonlarca ton toz, gezegeni karanlığa sürükler. Bu “nükleer kış” birçok bitki ve hayvan türünün yok olmasına sebep olur.

Peki dinozorlar bu felaketten önce nasıldı?

Bu, Nature Communications bilim dergisinde yeni yayınlanan yeni çalışmamızda yanıtlamaya çalıştığımız soru. Asteroidin gelişinden önceki 40 milyon yılın en temsili ve en çeşitli olan altı dinozor ailesiyle ilgilendik.

Bu ailelerden üçü etçildi:

Tyrannosauridae
Dromaeosauridae (Jurassic Park filmleriyle ünlü velociraptorlar dahil)
ve Troodontidae (kuşlara benzer küçük dinozorlar).

Diğer üçü otoburdu:

Ceratopsidae (özellikle Triceratops tarafından temsil edilir)
Hadrosauridae (çeşitlilik açısından tüm ailelerin en zengini)
ve Ankylosauridae özellikle ankylosaur ile temsil edilir, kemikli bir zırhla kaplı ve sopa benzeri bir kuyruğu olan bir dinozor).

Tüm bu ailelerin, asteroidin düşüşünün damgasını vurduğu Kretase’nin sonuna kadar hayatta kaldığını biliyorduk. Amacımız, bu ailelerin ne oranda çeşitlendiğini, yeni türler oluşturduğunu veya neslinin tükendiğini belirlemekti.

Beş yıl boyunca, belirli bir zamanda Dünya’da kaç tane olduğunu ve her grupta hangi türlerin olduğunu bulmaya çalışmak için bu familyalar hakkında bilinen tüm bilgileri derledik. Paleontolojide, izlenebilirlik adına her bir fosile benzersiz bir numara verilir, bu da onu zaman içinde bilimsel literatürden takip etmemizi sağlar.

İş sıkıcıydı – yaklaşık 250 türden 1.600’den fazla kişiyi temsil eden bu altı aile için bilinen fosillerin çoğunun envanterini çıkardık. Her bir türü düzgün bir şekilde kategorize etmek ve doğru tarihlendirme yapmak kolay değil: Bir araştırmacı belirli bir tarih ve tür kaydı vermiş olabilir ve sonra bir diğeri onu yeniden inceleyip farklı bir analiz yapabilir. Bu durumlarda kendi aramalarımızı yapmak zorunda kaldık – eğer çok fazla şüphemiz varsa, fosili çalışmadan çıkardık.

Her bir fosil uygun şekilde kategorilere ayrıldıktan sonra, her aile için zaman içinde evrimleşen türlerin sayısını tahmin etmek için istatistiksel bir model kullandık. Böylece 160 ila 66 milyon yıl önce ortadan kaybolmuş gibi görünen türlerin izini sürdük ve yine her aile için türleşme oranlarını – yeni türlerin evrimini – ve zaman içindeki yok oluşunu tahmin edebildik.

Bu oranları tahmin etmek için, birkaç kafa karıştırıcı faktörü hesaba katmamız gerekiyordu. Fosil kayıtları taraflıdır: zaman ve mekanda eşit değildir ve bazı dinozor türleri diğerleri kadar iyi fosilleşmez. Bu, paleontolojide geçmiş çeşitliliğin dinamiklerini tahmin ederken iyi bilinen bir problemdir.

Gelişmiş modeller, zaman içinde ve türler arasında eşit olmayan korumayı açıklayabilir. Bunu yaparken, herhangi bir zamanda türlerin sayısını tahmin etmek için fosil kayıtları daha güvenilir hale gelir. Ancak dikkatli olmak önemlidir, çünkü tahminlerden bahsediyoruz ve örneğin daha fazla fosil veya yeni analitik modeller bulursak bu tahminler değişebilir.

Dik bir düşüş

Sonuçlarımız, türlerin sayısının asteroid çarpmasından 10 milyon yıl öncesinden dinozorlar yok olana kadar keskin bir düşüşte olduğunu gösteriyor. Bu düşüş özellikle ilginç çünkü dünya çapında ve hem tyrannosaurlar gibi etçil grupları hem de triceratops gibi otçul grupları etkiliyor.

Ankylosaurlar ve ceratopsianlar gibi bazı türler keskin bir şekilde azaldı ve altı aileden sadece biri – troodontidler – dinozorların varlığının son beş milyon yılında meydana gelen çok küçük bir düşüş gösteriyor.

Bu güçlü düşüşe ne sebep olmuş olabilir? Bir teori iklim değişikliğidir: o zaman, Dünya 7 ila 8 ° C’lik bir küresel soğuma döneminden geçti.

Dinozorların metabolizmalarının düzgün çalışması için sıcak bir iklime ihtiyaçları olduğunu biliyoruz. Sıklıkla duyduğumuz gibi, onlar timsah veya kertenkele gibi ektotermik (soğukkanlı) veya memeliler veya kuşlar gibi endotermik (sıcakkanlı) hayvanlar değildi. Sürüngenler ve memeliler arasındaki metabolik bir sistem olan mezotermlerdi ve sıcaklıklarını korumak ve böylece temel biyolojik işlevleri yerine getirmek için sıcak bir iklime ihtiyaç duyuyorlardı. Bu sıcaklık düşüşünün onlar üzerinde çok güçlü bir etkisi olmuş olmalı.

Otoburlar ve etoburlar arasında kademeli bir düşüş bulduğumuza dikkat edilmelidir: ot yiyiciler et yiyicilerden biraz önce azaldı. Otoburların azalmasının etoburların azalmasına neden olması muhtemeldir. Buna kademeli yok oluş diyoruz.

Nakavt darbe

Geriye büyük bir soru kalıyor: Asteroit düşmeseydi ne olurdu? Dinozorlar zaten başlamış olan düşüş nedeniyle yine de soyu tükenecek miydi, yoksa geri tepebilir miydi?

Söylemesi çok zor. Birçok paleontolog, dinozorlar hayatta kalsaydı, primatların ve dolayısıyla insanların Dünya’da asla ortaya çıkmayacağına inanıyor.

Önemli bir gerçek şu ki, çeşitlilikteki olası bir toparlanma çok heterojen ve gruba bağlı olabilir, bu nedenle bazı gruplar hayatta kalırken diğerleri hayatta kalamaz. Hadrosaurlar veya “ördek gagalı” dinozorlar, örneğin, düşüşe karşı bir çeşit esneklik gösterdiler ve düşüşten sonra geri dönmüş olabilirler.

Söyleyebileceğimiz şey, Kretase döneminin sonundaki ekosistemlerin iklimsel bozulma ve bitki örtüsündeki büyük değişiklikler nedeniyle önemli bir baskı altında olduğu ve son darbeyi asteroidin vurduğudur.

Türlerin yok oluşunda genellikle durum böyledir: önce onlar düşüşte ve baskı altındadırlar, sonra başka bir olay araya girer ve zaten yok olma eşiğinde olan bir grubu bitirir.

Kaynak: theconversation.com – Bu makale ilk olarak Fransızca olarak yayınlandı, İngilizceden çevrildi.